Jak wspierać osobę chorą na raka

Jak wspierać osobę chorą na raka?

Nie blokuj czyichś emocji, nie mówmy „nie płacz!”. To jest nieodpowiednie. Każdy z nas ma potrzebę odczuwania i wyrażania uczuć i emocji w sposób dla niego adekwatny. Zabranianie ich wyrażania albo wytworzenie atmosfery napięcia i zawstydzenia jest jedną z najgorszych spraw jakie mogą spotkać chorego, któremu już i tak nie jest łatwo. Blokowane odczucia (emocje + uczucia) na poziomie wewnętrznym, z czasem kumulują się i albo „wybuchamy”, albo energia potrzebna do procesu zdrowienia przekierowana jest do radzenia sobie z odczuciami, wówczas chory nie ma siły do walki, a choroba bierze górę.

Odczucia, czyli wszystkie emocje i uczucia, muszą być rozpoznane (identyfikacja, nazwanie), zaakceptowane (niezależnie od ich znaku + , -) i wyrażone, w przeciwnym razie problemy natury psychicznej (zaburzenia) lub psycho-fizjologicznej (choroby) będą się nawarstwiały lub pogłębiały.

Kilka prostych rad dla osób, które wspierają innych w chorobie nowotworowej:

• Po porostu bądź obecna/ obecny. Powiedz, że jesteś dla chorego i  bądź z nim. Słuchaj i nie oceniaj. Nie próbuj na siłę podnosić na duchu, ani do niczego nie zmuszaj. Nie musisz być superbohaterem czy superbohaterką. Bądź sobą, otocz osobę chorą wsparciem, miłością, czułością i dobrą energią to znaczy dla Niej więcej niż myślisz.
• Towarzysz jej, przy czym jej nie ograniczaj! Każdy chorujący na raka, ma tyle „ograniczeń”, że dodatkowe są dla niego nie do zniesienia. Potrzebuje intymności, ciepła, troski. Zachowaj równowagę pomiędzy byciem blisko, a dawaniem osobistej przestrzeni.
• Nie zapominaj o śmiechu i uśmiechu. W chorobie warto znaleźć przestrzeń na radość, przyjemność, relaks, cuda i cudowności to daje siłę do walki z chorobą, pozwala na chwilę zapomnieć i rozluźnić ciało. „Śmiech to zdrowie”, ma uzdrawiającą moc!
•  Nie wyręczaj we wszystkim chorej osoby, ona też potrzebuje przestrzeni i miejsca dla siebie, oddechu, poczucia, że wciąż jest ważna i może zajmować się nawet prostymi, codziennymi, domowymi, bardzo przyziemnymi obowiązkami. Nadopiekuńczość nie jest wskazana.
• Jeśli masz w sobie gotowość, zachęcaj chorego do rozmowy o jego potrzebach, wysłuchaj dowiedz się, jakie są  oczekiwania wobec Ciebie, czego chce a czego nie. Dokładnie zorientuj się i ustal, w jakie obszary możesz się włączyć, co możesz dla niego zrobić, jak możesz pomóc.
• Zachęć do odpoczynku, zwolnienia nieco tempa, sprawiania sobie drobnych przyjemności, zadbania o siebie. Stworzenia przestrzeni dla niej samej, miejsca wyciszenia, z pozytywną energią, relaksacji, wyrzucenia z siebie negatywnych emocji: złości i bólu.
• Jeśli zauważasz, że chorująca osoba, nie zgłasza się na badania lub rezygnuje z leczenia – interweniuj. Jeśli nie wiesz jak to zrobić albo jest to dla Ciebie trudne, skorzystaj z pomocy psychologa lub skonsultuj się z życzliwym lekarzem.
• Bądź uważny na zachowanie i emocje chorującej osoby. Obniżony nastrój, złość, irytacja, przygnębienie, depresja to niepokojące sygnały, na które powinieneś zareagować. Zachęć bliską Ci osobę do wizyty u psychologa lub psychoonkologa.

W większości przypadków pozytywny skutek terapeutyczny odnosi trwa­nie przy osobie cierpiącej, uważne słuchanie dobrowolnie wypowiadanych przez nią słów, próba ich zrozumienia, ewentualne ukazywanie alternatywnych sposobów postępowania i umacnianie w chorym wiary w to, że jest kimś ważnym i potrzebnym.

Warto pamiętać również o pomocy specjalistów, głównie psychologa, czy terapeuty który jest dostępny nie tylko dla chorego, ale również służy pomocą i wsparciem osobom bliskim i wszystkim zaangażowanym w proces zdrowienia. Nie warto wstydzić się potrzeby pomocy, tylko z niej skorzystać.

Mam nadzieję, że te kilka prostych rad pomogą Ci wytrwać i być oparciem dla chorego. wszystkie one tak naprawdę sprowadzają się do zwykłej ludzkiej obecności… i takiego prawdziwego bycia towarzyszem… a nie przebywania obok…

Jeśli chcesz być wsparciem i towarzyszem osoby chorej powinieneś zadbać też o siebie. Pamiętaj o zachowaniu równowagi i trosce o siebie to konieczne. Nie rób też niczego „na siłę”, ani wbrew sobie.

Autor: Joanna Wiślicka, psycholog, terapeuta

Zapraszam do  zapoznania się z treścią innych artykułów mojego autorstwa z zakresu psychoonkologii i psychologii zdrowia:

https://psychologiabycia.wordpress.com/2013/06/17/konsekwencje-psychologiczne-nowotworow/

https://psychologiabycia.wordpress.com/2013/06/18/rak-psychiki-czyli-znaczenie-psychoonkologii/

https://psychologiabycia.wordpress.com/2020/05/21/jak-madrze-wspierac-osobe-chorujaca-psychicznie/